Zespół Pałacowo-Parkowy w Igołomi: mijając Igołomię zwraca na siebie na samym końcu wsi, aleja kasztanowa prowadząca od drogi sandomierskiej w stronę rozległej kępy drzew dobrze zachowanego krajobrazowego parku, kryjącego pałac, uważany za najpiękniejszą budowlę klasycyzmu województwie małopolskim. Położony częściowo na wyższej, częściowo na niższej terasie wiślanej. Historycznie pierwotnie siedziba rycerska Boturzynskich herbu Łzawa, od wieku XVI wielokrotnie zmienia właścicieli. Obecne założenie ukształtowane w XVIII/XIX wieku w okresie posiadania przez rodziny Wodzickich i Przerembskich. Do 1945 r. własnością Morstinów. Obecnie w użytkowaniu Instytutu Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk. Pałac w Igołomi - zbudowany w XVII/XIX wieku z fundacji Franciszka Wodzickiego właściciela Igołomi, choć być może rezydencję zbudowała dopiero jego córka Łucja z Wodzickich Przerębska. W owych czasach Igołomia słynęła z pięknych widoków, które roztaczały się na dolinę Wisły, Puszczę Niepołomicką i grzbiety Karpat. Uważa się, że budowla jest dziełem wybitnego architekta Piotra Christiana Aignera. Pałac, wybudowany na planie prostokąta, z portykiem wspartym na czterech wysmukłych jońskich kolumnach i trójbocznym ryzalitem od ogrodu kryjącym okrągły salon. Bryła pałacu jest bardzo prosta, a dekoracja nader oszczędna. Elewacje są boniowane na narożach, boniowanie występuje ponadto w elewacji ogrodowej na trójbocznym ryzalicie oraz kondygnacji suterenowej. Portyk dźwigający trójkątny fronton odznacza się niezwykle starannie wyciętymi jońskimi kapitelami podobnie jak i pilastry znajdujące się w tle portyku. Obramienia okien są proste o wysmukłych konsolkach podtrzymujących gzymsiki z daszkami o wygiętych połaciach. Płyciny w parapetach okien wypełnia ornament meandrowy zapożyczony najprawdopodobniej od Neufforge'a. Rozkład pomieszczeń typowy dla rezydencji wiejskich wznoszonych na przełomie XVIII i XIX wieku. Apartamenty reprezentacyjne położone są na parterze: na osi przedsionek o ściętych wewnętrznych narożach i okazały salon ciągnący się przez obie kondygnacje. Po bokach znajdują się dwa trakty pokojów, podzielone w części wschodniej korytarzem. Najobszerniejszym i najokazalszym wnętrzem pałacu jest salon okrągły o średnicy 9,40 m ciągnący się przez dwie kondygnacje z balkonem od strony ogrodu, ozdobiony sztukatorsko dekoracją wyobrażającą gryfy. Zwraca uwagę kominek zwieńczony napoleońskim orłem, poniżej którego widzimy scenę składania ofiar Eskulapowi, objaśnioną napisem "Offrande a Esculape". Wybór tematu tłumaczy legenda związana z Igołomią, mówiąca, że była ona darem królowej Bony dla lekarza, do którego zwykła się zwracać "idolo mio". Stąd miejscowość wzięła nazwę. W sąsiadującym z salonem gabinecie ściany ozdobione zostały oryginalną jaskrawą dekoracją cokołu, złożoną z par sfinksów. Sufity większości pomieszczeń zdobią rozety, ułożone z liści akantu. Dekoracja sztukatorska rezydencji jest dziełem Fryderyka Baumana. Pałac zachował do dzisiaj wiele elementów pierwotnego wyposażenia, jak część stolarki, okucia lub klamki, dzięki czemu może uchodzić za swego rodzaju unikat. W pałacu mieści się obecnie pracownia archeologiczna i muzeum. Rozległy park, pełen starych drzew z dużą polaną widokową, opada na południe w stronę nie istniejącego już stawu, gdzie przemyślnie ukształtowany półwysep sprawiał wrażenie wyspy.